در دفاع از کمپین یک میلیون امضا

کمپین یک میلیون امضا کار خود را در تاریخ پنج شهریور هشتاد و پنج با و جود جلوگیری از برگزاری اولین نشست با عنوان تاثیر قوانین بر زندگی زنان آغاز کرد و پیش بینی میشود تا حداکثر دو سال ادامه پیدا کند.
اولین مرحله ی آن جمع آوری یک میلیون امضا است که حداقل سن امضا کنندگان باید 18 سال باشد و تا تکمیل شدن طرح, اسامی اعلام نخواهد شد.
اولین مشخصه این کمپین آگاهی دادن به مردم عادی جامعه است, که جنبش زنان را از محدوده ی میزگردهای بحث و گفتگو و کارگاه های دانشگاهی و غیره میرهاند و با بافت متوسط جامعه پیوند میدهد. و این به مفهوم اصلاحات از پایین به بالا میباشد.
"در نظام قانونگذاری امروز ایران, تا زمانی که دیدگاه رسمی یعنی نظر فقهی شش نفر فقیه شورای نگهبان- تجدید نظر در قوانین خشونت آمیز نسبت به زنان را خلاف شرع می داند, تحول در این قوانین با هدف خشونت زدایی محتمل به نظر نمی رسد. از آنجا که سایر نظریه های فقهی دیدگاه رسمی جمهوری اسلامی به شمار نمی روند, نمی توانند در امر قانونگذاری مداخله کنند. در نتیجه, وضعیت موجود ادامه می یابد مگر آنکه مقام رهبری, فقهایی را به عضویت شورای نگهبان منصوب نماید که از دیدگاه سنتی کاملا فاصله گرفته و شناخت اجتهادی حقوق زن را متناسب با مقتضیات اجتماعی مبنای قانونگذاری قرار دهند."
بر این اساس میتوان شدت لزوم اصلاحات از پایین به بالا را درک کرد.
این امضا ها در فرمها جمع آوری میشود تا مدرک مستدلی برای ارائه به مجلس باشد و این حظوری بودن و گسترده بودن آن است که این همبستگی بین تمام گروههای فمینیست را شامل میشود . دیگر بحث لیبرال و سوسیال و رادیکال نیست زیرا آگاهی بخشیدن در تمام لایه های جامعه صورت میگیرد و مسلما این آگاهی روی تمامی اقشار تاثیر گذار بوده, از کارگر و استاد و خانه دار و غیره, میتوان امیدوار بود که وجود این دغدغه این مرزهای طبقاتی را کمرنگ و صدای اعتراض به تبعیض را بلندتر کند. شاید در ابتدا به نظر برسد که این تنها خواست فمینیست های لیبرال است که برای حقانیت حقوق زن تلاش میکنند و ریشه های سرکوب زنان را صرفا ناشی از نابرابری در بهره مندی از حقوق مدنی و فرصتهای آموزشی میدانند و این فمینیسم خود را به اصلاح طلبی و تلاش برای بهبود وضعیت زنان در چارچوب نظام محدود می کند و اعتراضی بنیادین به عملکرد یا مشروعیت نظام ندارد. و در مقابل ,فمینیسم سوسیالیستی استدلال میکند که ما نه تنها مالکیت ابزار تولید, که تجربه اجتماعی را نیز باید دگرگون کنیم, چون ریشه های سرکوب زنان در کل نظام اقتصاد سرمایه داری نهفته است. میتوان موافق بود که نظام سرمایه داری کنونی از ریشه بیمار است اما نمیتوان انتظار معجزه ای ناگهانی را داشت. باید ابتدا سنگ هایی را نشانه رفت که قابل زدن باشند. یعنی ما که هنوز در ابتدایی ترین حقوق که ازدواج و حضانت کودک و شهادت و دیه و غیره و نبود قانونی شدید در برابر خشونت های خانگی و خیابانی که به راحتی به گسترش قتل های ناموسی و غیره کمک میکنند, مشکلات اساسی داریم, چگونه انتظار تغییر کل نظام اقتصادی و بهبودی اساسی را داشته باشیم. ضمن آنکه خود آگاهی یعنی بالا رفتن فرهنگ یک جامعه خود به تنهایی پیروزی بزرگی است و میتواند قدم اول و نیز بزرگترین قدم در به دست آوردن آزادی و عدالت باشد.
و بر اساس کلیات این طرح, تقاضاي بازنگري در قوانين تبعيض‎آميز نه تنها درخواستي غيرمشروع و مخالف اسلام نيست بلكه با تعهدات بين‎المللي دولت ايران نيز همخواني دارد چون ايران به ميثاق بين المللي حقوق مدني-سياسي و ميثاق بين المللي حقوق اقتصادي-اجتماعي پيوسته و اولين گام در اين کنوانسيون‎ها منع هرگونه تبعيض است، بنابراين تبعيض بايد از بين برود چون منطبق با تعهدات بين المللي دولت ايران است.
بر اساس این بند. میتوان دولت ایران را مجبور به انجام تعهداتی کرد که تنها پذیرفته اما در راستای اجرای آنها قدمی بر نداشته . این حق مردم ایران است که وقتی کنوانسیونی امضا شد تغییرات ناشی از آن را در زندگی خود ببینند و تنها به دولت برای خود نمایی در مجامع بین المللی و ادعای اجرای حقوق بشر در کشور سود نرسد. و این سوال در ذهن ها پیش بیاید که چگونه است که سیاست مداران ما در خارج از کشور کنوانسیونهایی که نتیجه ی آن از بین رفتن تبعیض است را امضا میکنند و در داخل همان قوانین تبعیض آمیز, آرامش روانی و آینده ی بسیاری از انسانها را از بین میبرد.
در دفترچه ای تحت عنوان تاثیر قوانین در زندگی زنان, برخی از قوانینی که نا عادلانه هستند تحت 11 قسمت جمع آوری شده که شامل 1. ازدواج 2. طلاق 3. حق ولایت بر فرزندان 4. تعدد زوجات 5. سن مسئو لیت کیفری 6. تابعیت 7. دیه 8. ارث 9. قوانینی که از قتل های ناموسی حمایت میکنند 10. شهادت 11. دیگر قوانین تبعیض آمیز است
وجود این دفترچه ها در اطلاع رسانی دقیق و مستدل برای همسو کردن مردم در خیابان و اتوبوس و ادارات و دانشگاه و غیره کمک بسیاری میکند زیرا حتا قشر عظیمی از تحصیل کرده ها هم از چند و چون این قوانین اطلاع درستی ندارند. و حتا از جهت دیگر میتوان امیدوار بود که افراد در هر قشری با دیدن و خواندن این قوانین به این فکر بیافتن که حداقل چه قوانینی در حمایت از آنها وجود دارد چون در موارد بسیاری به خصوص در شهرستانهای دور دست شاهد آن هستیم که به خاطر قوانینی نا نوشته, زنان از بسیاری از حقوقی که حداقل در قانون اساسی دارند نیز به علت بیخبری و جهل سنتی بی بهره اند و تحت ستم و خشونتی شدید زیر پرچم سنتی نادرست هستند.و مسئولان با خود داری از ارائه آمارهای مربوط به این پدیده سعی در کتمان این واقعیت دارند که قوانین ایران مجازات سنگین برای مردان پرخاشگر حتی در شدید ترین موارد ندارد. و از آنجا که این کمپین در تمام ایران قرار است جاری گردد همان گونه که اکنون هم در بسیاری از شهرستانها فعالیتش را آغاز کرده, میتوان امیدوار بود که این مشکلات و تبعیض های شدید کمرنگ تر شود.
آگاهی مردم جامعه از این قوانین و اینکه خودشان در کنار دیگران میتوانند سعی در تغییرشان داشته باشند میتواند کمک بزرگی باشد در شکستن سکوت زن ایرانی در مقابل خشونت های خانوادگی و خیابانی,شغلی , تحصیلی و غیره که هم از فرهنگ و سنت ناشی میشود و هم از قوانین رسمی.
ا منابع:
http://www.we-change.org/
فرهنگ نظریه های فمینیستی/ مگی هام/ فیروزه مهاجر, نوشین احمدی خراسانی, فرخ قره داغی/نشر توسعه
پژوهشی درباره خشونت علیه زناندر ایران/ مهرانگیز کار/ انتشارات روشنگران و مطالعات زنان

منبع: نشریه دانشجویی تلنگر