Thursday, October 9, 2008

روز دستان سرخ

در تقویم جهانی روزی به نام
Red Hand Day
وجود دارد. یادبود سالیانه و جهانی برای جلب توجه عموم مردم به کودکانی که به عنوان سرباز به جبهه های جنگ فرستاده شدند و می شوند و یا در درگیری های نظامی از آنها استفاده می شود. هدف این روز, جلوگیری از این اعمال و حمایت از کودکانیست که از این نوع سوء استفاده, در کشورهایی نظیر کنگو , اوگاندا, فلسطین, فیلیپین, کلمبیا و غیره رنج می برند.
دلیل عمده استفاده ی گروه های نظامی از کودکان, عدم توانایی آنها در تشخیص خوب و بد, واقعیت یا بازی هیجان انگیز است. تا سنین خاصی کودکان توانایی درک قطعیت مرگ و خشونت و بیرحمی درون کشتن انسانی دیگر را ندارند. توانایی درک خطر و شرایط خاص را نیز ندارند. ( برگرفته از ویکیپدیا)
حساسیت جهانی روی این مساله پایین است زیرا معمولا فجایع ناشی از جنگ به حدی زیاد است که صدای کودکان درمیان هیاهوی دیگر گروه ها و اقشار به گوش نمی رسد. به خصوص که کودکان به صرف کودک بودن قادر به دفاع از خویش و حتا رساندن صدای خود به دیگران نیستند و تنها می توانند امیدوار باشند کسانی دیگر به فکر رنج و آسیب آنان باشند, انسانهایی به اصطلاح بالغ. کسانی که این حق را به خود می دهند که در راه اهداف خود از آنها سوء استفاده کنند و دیگرانی که پرچم صلح دست می گیرند و فریاد دفاع از حقوق کودکان سر می دهند و خواستار مجازات مجرمین می گردند. معمولا درون کشورهای جنگ زده با وجود فجایع عظیم, دیگر فرصت این چنین کارها نیست. پس بهتر است حداقل در زمان صلح به میزان کافی به این مساله رسیدگی شود.
"کودک و جنگ" در ایران بیشتر از دید حماسی نگاه شده تا انتقادی. در حالی که کودکان بسیاری در طی جنگ بین ایران و عراق به جبهه های جنگ فرستاده شده و کشته شدند. هم اکنون در عراق و افغانستان نیز کودکان بسیاری کشته می شوند و یا از آنها در عملیات مسلحانه استفاده می شود, در فلسطین نیز.
تنها با اعتراض به این گونه اعمال است که می توان امیدوار بود در آینده رخ ندهند وگرنه تاریخ نشان داده است که حافظه تاریخی بشر کوتاه است و قوه درک آدمیزاد تنها با گذشت زمان, رشد نمی کند .
باید خاطر کودکان کشته شده در جنگ را گرامی داشت اما تفکری که به آنها اجازه داد که در جنگ شرکت کنند را نقد کرد. زیرا اگر جنگ دیگری رخ دهد, باز این قبیل فجایع قابل تکرار و تکرارند. تفکری که کودکان را آنقدر بالغ می داند که طناب دار بر گردنشان می افکند همان است که اسلحه به دستشان داد . در خیابانها و تلویزین بارها شاهد تصویر کودکی سلاح به دست با سربند قرمز یا حسین به عنوان نماد مقاومت بوده ایم. در روزنامه ها و سایت ها خبر اعدام کودکان بسیاری را خوانده ایم. تفکری جاریست که در زمان جنگ کودک را آنقدر بالغ می بیند که به دستش سلاح و نارنجک بدهد و او را راهی جبهه کند, امروز جنگ نیست اما همین تفکر کودک را آنقدر بالغ می بیند که طناب دار بر گردنش بیاندازد. آیا طناب دار امروز نمایانگر چیزی به جز تایید سلاح گذشته است؟
باز هم کودکان قربانی خواهند شد تحت نام شهادت و پایمردی. کودکان اعدام خواهند شد تحت نام قاتل, مفسد فی العرض.
بر کودکان هر نامی خواهیم گذاشت جز کودک.
منبع: کمیته گزارشگران حقوق بشر
 
Free counter and web stats